su blog de chie non cheret seberare intro natura e cultura

su blog de chie non cheret seberare intro natura e cultura

domenica 27 gennaio 2013

S'URTIMU TZIU PADDORI



In custos annos, dae cando sas passiones prus mannas chi tenzo si sunt atobiadas in su traballu, sa limba e sa cultura sarda e su cìnema, deo e àteros chi traballant paris cun megus, amus pentzadu de èssere in dovere (comente sardos) de  mezorare, de fàghere calchi cosa pro dda cambiare custa cultura sarda, pro nde ddi bogare sos folclorismos prus malos e cussu istintu de èssere semper subcultura... 
Issaras, faeddende de teatru, apo intèndiu medas bortas amigos e cumpanzos nende: "Bastat cun custu tziu Paddori. Bastat cun su vìgili urbanu chi faeddat in italianu, cun su tontu chi mesturat (su tratauddau) sas limbas e cun sa pitzinna chi andat a sa funtana cun sa broca in conca". 

Deo puru dd'apo nau e non cherzo nàrrere chi custa non siet una punna, unu obietivu, pro totu sos chi faghent cultura sarda. 
Ma oe, oe amus interradu a Mario. 
Mario Medas fiat unu bravu atore, est istètiu unu de sos ùrtimos (si non s'ùrtimu) atores de sa cummèdia sarda classica prus manna, issu fiat tziu Paddori, issu comente narat Vito Biolchini at tentu su corazu "di uscire dalla rassicurante condizione di attore dilettante e di confrontarsi con la sfida della scena come professione. E’ stato uno dei primi a farlo, uno dei pochi provenienti dal mondo del teatro dialettale, e in questo modo ha indubbiamente tracciato una strada. Perché fino all’ultimo ha avuto il gusto della ricerca, della sperimentazione. Mario Medas ha avuto il coraggio degli artisti veri."
Ma su chi de ariseo seo sighende a mi preguntare est: e como chie ddu faghet a tziu Paddori?
Ca, est beru, su mundu depet cambiare e Gianluca Medas (chi est unu amigu mannu) dd'at mustradu, ca issu puru, mancari in su sinu de su teatru de famìllia, est chirchende de cambiare, ma sa domanda abarrat: a tziu Paddori como chie ddu faghet? Chie at a èssere a mantènnere una traditzione manna comente cussa de sa cummèdia sarda prus arta sena dda fàghere ruere in su profundu de su diletantismu e sa volgaridade de sa batuta "ah? aminculu..."
Deo non dd'isco. Ma custa morte nos depet fàghere a pentzare. 
Ca no est mortu solu unu òmine. Est mortu cunu cantu de sa cultura e de s'identidade nostra, ca mancari calicunu non cherzat (o non ddu cretat), tziu Paddori, unu pagu, bivet in totu nois. 


A ti connòschere in paradisu Mario, àugura nos ecuilìbriu.


Pro chie non dd'aiat bistu: TZIU PADDORI

Nessun commento:

Posta un commento